1. Crypt Sermon - Out of the Garden

Ως καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς για το 2015 επέλεξα τη παρθενική δουλειά των αμερικανών Crypt Sermon, το Out of the Garden. Τιτανοτεράστιο τζουμ μέτσαλ, αργόσυρτο, επικό, ελεγειακό, ιν ντα φεις (που θα λένε και στη πατρίδα τους). Τα κομμάτια είναι όλα καταπληκτικά αλλά εγώ ξεχωρίζω το Byzantium και το Into the Holy of Holies. Δεν θα έλεγα πως είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του ντζουμ και για τις θέσεις 1-4 το σκέφτηκα πάρα πολύ για να διαλέξω σειρά (δεν νομίζω πως έχει και ιδιαίτερο λόγο) αλλά εν τέλει θεωρώ ότι αξίζει στους Crypt Sermon η πρωτιά. Ο λόγος είναι οτι το Out of the Garden μου βγάζει ότι έχει κάτι το πολύ ιδιαίτερο που δεν το βρίσκεις εύκολα σε άλμπουμ και αυτό το κάτι συνήθως τα λόγια δεν μπορούν να το περιγράψουν επαρκώς. Οπότε θα πρότεινα να το ακούσετε από κάτω και να το απολαύσετε. 

2. Mgla - Exercises in Futility

Υπάρχουν άλμπουμ που κοιτάς μόνο τον τίτλο και το εξώφυλλο και καταλαβαίνεις τι παίζει. Το Exercises in futility των Πολωνών Mgla προετοιμαζει από τη πρώτη ματιά τον ακροατή γι αυτό που θα επακολουθήσει. Μια ημίγυμνη φιγούρα σε απόγνωση με τα χέρια προτεταμένα προς τα πάνω σε ένα μάυρο φόντο και από δίπλα ο τίτλος. Η ματαιότητα και η απόγνωση συνοδεύουν τον ακροατή από την αρχή μέχρι το τέλος του άλμπουμ. Τα κομμάτια είναι αριθμημένα από το ένα ως το έξι σαν μικρές ιστορίες ενώ οι στίχοι είναι μηδενιστικοί. Οι συνθέσεις είναι απίστευτα δουλεμένες, με πολύ δυνατά ριφ και μανιασμένο ξύσιμο, το ντραμινγκ είναι υποδειγματικό και τα ακράια φωνητικά σε παρασέρνουν στη νοσηρή ατμόσφαιρα του δίσκου. Το Exercises in Futility είναι μακράν ο καλύτερος μπλακ μέτσαλ δίσκος που άκουσα φέτος και η δεύτερη θέση στο τσοπ τσουέντυ την κερδίζει με την αξία του.

3. Khemmis - Absolution

Από το πρώτο του κομμάτι το Absolution σε αιχμαλωτίζει. Αργόσυρτο, επιβλητικό, σκοτεινό με riff που τσακίζουν κόκκαλα και ένα απίστευτο chorus. Το Τοrn Asunder είναι μόνο η πρόγευση για το χαμό που θα ακολουθήσει. Έξι κομμάτια, ίσως όχι αρκετά σε αριθμό αλλά χορταστικά και πλήρη δημιουργούν ένα μικρό αριστούργημα ντουμ μέτσαλ με διάφορες προσμίξεις. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε και το εξώφυλλο του άλμπουμ το οποίο είναι true Dungeons and Dragons. Οι Khemmis είναι σε καταπληκτική φόρμα εκτελεστικά και συνθετικά και θέλω να πιστεύω ότι το Absolution είναι παρά μόνο η αρχή για μια λαμπρή πορεία.

4. Nechochwen - Heart of Akamon

Ινδιάνικο ατμοσφαιρικό μπλακ μέτσαλ. Ω ναι η μουσική των Nechochwen αντικατοπτρίζεται πλήρως στη προηγούμενη περιγραφή. Τα καταπληκτικά ατμοσφαιρικά περάσματα του δίσκου με τις ακουστικές κιθάρες σε ταξιδεύουν σε δάση μακρινά, όπου οι φυλές των ινδιάνων μαζεύονται γύρω απ τη φωτιά καθως ο μάγος της φυλής κάνει επίκληση στα πνεύματα του δάσους και των ζώων. Και εκεί που είναι όλα ήρεμα σκάει η καταιγίδα με ανελέητα ντραμς, μπάσο που ξερνάει φωτιές, οργισμένες κιθάρες και φωνητικά που φτύνουν εκδίκηση και οργή. H κιθαριστική δουλειά είναι υποδειγματική, με αμέτρητες δισολίες και εναλλαγές όταν παίζουν με παραμόρφωση, ενώ τα ακουστικά τους σημεία είναι απλά χάσιμο. Στα ντραμς επίσης η δουλειά είναι εκπληκτική αφού ο τύπος πραγματικά παίζει παπάδες. Το μπάσο ενίοτε χάνεται αλλά εκεί που πρέπει συνδυάζεται αρμονικά με το παίξιμο στα ντραμς. Τα φωνητικά άλλωτε είναι οργισμένα και άλλωτε είναι μελαγχολικά. Τέλος η παραγωγή είναι πολύ οργανική, τα όργανα ακούγονται φυσικά και αυτό βοηθάει τρομερά στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Το Heart of Akamon είναι ένα καταπληκτικό μουσικό ταξίδι στη γη των ινδιάνων και δεν μπορώ να φανταστώ πιο ταιριαστές μέταλ συνθέσεις για να γίνει αυτό. Πραγματικά ακόμα και αν δεν μπορείτε τα ακράια φωνητικά ο δίσκος είναι αριστούργημα και πρέπει να τον ακούσετε οπωσδήποτε.

5. Amorphis - Under the Red Cloud

H ιστορική φινλανδική μπάντα, που μας χάρησε τη δισκάρα Tales from a thousand lakes, διανύει μια νέα περίοδο δημιουργίας με την έλευση του τραγουδιστή Tomi Joutsen από το Eclipse και μετά. Στην ουσία από το Eclipse ανανεώσαν τον ήχο τους διατηρώντας όμως τα βασικά χαρακτηριστικά τους και το Under the Red Cloud είναι το επιστέγασμα της μουσικής τους εξέλιξης. Για να το πω διαφορετικά το Under the Red Cloud εμπεριέχει τα καλύτερα στοιχέια των μεταγενέστερων Amorphis συμπυκνωμένα σε ένα άλμπουμ δέκα τραγουδιών, συνδυάζοντας αρμονικά καφρίλα με μελωδία. Προσωπικό αγαπημένο από το δίσκο είναι το Bad Blood αλλά να μην το κουράζουμε όλος ο δίσκος μετράει. Σε μια περίοδο που η Φινλανδία έπαψε να είναι το ειδυλλιακό μέρος που έβγαζε χαζοπορωμένο power, Nokia με φιδάκι και πολιτικούς που δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα το Under the Red Cloud είναι η απόδειξη ότι όλα δεν είναι τόσο σκατά στη χώρα των χίλιων λιμνών. 

6. Mechina - Acheron

Αυτό είναι το υπέρτατο πουλέν του μέτσαλ για μένα, οι αμερικανοί Mechina. Τους είχα βρει σε κάποια φάση που είχα βάλει στην αναζήτηση του Spotify Non Serviam. Αν και οι περισσότεροι τους λένε death/industrial/symphonic metal εγώ θα τους έλεγα starcraft metal η space metal. Το Acheron είναι ένα ηχητικό υπερθέαμα με δαιμονισμένα drumming (φυσικά με τα απαραίτητα blastbeat, γιατί το blastbeat είναι ιδεολογία), brutal/καθαρά/χορωδιακά φωνητικά ανδρικά/γυναικεία, 7χορδές κιθάρες που τσακίζουν κόκαλα (το μπάσο κάπου χάνεται αλλά με τόσα πράγματα που έχουν χώσει είναι λογικό), τρελαμένα samples, ορχήστρες που απογειώνουν τα κομμάτια. Σε κάθε κομμάτι γίνεται ένας μικρός χαμός με τα τόσα πράγματα που συμβαίνουν αλλά χαλάλι πραγματικά μιλάμε για τον απόλυτο ορισμό της διαστημικής επικότητας. Μπορεί κάποιοι να γκρινιάξουν ότι από το Empyrean και μετά επαναλαμβάνονται αλλά εγώ απλά δεν μπορώ να τους χορτάσω. Οι Mechina συνεχίζουν στο μονοπάτι που χαράξαν μόνοι τους, με τον μοναδικό, καταπληκτικό τους ήχο, σε μια δικιά τους concept ιστορία που συνεχίζεται σε κάθε άλμπουμ την οποία τη ντύνουν με τις απίστευτες κομματάρες που γράφουν. Ακούστε το τώρα που προλαβαίνετε, 1 Γενάρη βγαίνει το επόμενο για να κάνει τη Πρωτοχρονιά μας ακόμα καλύτερη.

7. Kingcrow - Eidos

Τους Ιταλούς Kingcrow και το Eidos μου τους πρότεινε ο κολλητός μου κάπου στο καλοκαίρι. Πολυσύνθετος progressive δίσκος, με αρκετά τεχνικά κομμάτια, γεμάτα εναλλάγες, κοψίματα, γκρουβ, καταπληκτικά φωνητικά και γενικά ένα άλμπουμ που σε κρατάει καθηλωμένο από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι Kingcrow φιλτράρουν με πολύ προσεχτικό τρόπο τις επιρροές τους είτε αυτές προέρχονται από τα μεγαθήρια του progressive metal, είτε από πιο alternative μπάντες όπως Dead Letter Circus και Karniwool, δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο ηχιτικό καμβά. Το Eidos είναι κατά την άποψη μου ο πιο ενδιαφέρον progressive metal δίσκος για το 2015 και τον προτείνω ανεπιφύλακτα.

8. Architects of Chaoz - The League of Shadows

Σωτήριο έτος 2015 βγάζουν οι Iron Maiden νέο άλμπουμ, αφού έχει πάθει ένα σοκ ο κόσμος με την υγεία του Bruce και βγάζει και o Di'Anno, το οποίο για κάποιο περίεργο λόγο δεν είναι κάποια επανακυκλοφορία Iron Maiden κομματιών αλλά νέο υλικό. Σταυροκοπιέται κόσμος λες είναι δυνατόν o άλλος να ξετεμπέλιασε και να προσπαθήσει να κάνει κάτι βασισμένος στις δικές του δυνατότητες και όχι στο παρελθόν του; Λοιπόν χωρίς να το κουράζω όσο ξενέρωσα με το άλμπουμ των Iron Maiden (αναμενόμενο howevah) άλλο τόσο γούσταρα με το The League of Shadows. Οι Architects of Chaoz παίζουν heavy metal σύγχρονο και τσαμπουκαλεμένο, με δουλεμένες συνθέσεις που πατάνε σωστά στη φωνή του Di'Anno και δημιουργούν ένα ανέλπιστα δυνατό αποτέλεσμα. Η παραγωγή είναι κρυστάλινη και καλογυαλισμένη και όλα τα τραγουδία είναι δουλεμένα, πορωτικά με κολλητικές μελωδίες και τη φωνάρα του Di'Anno. Αναγκαστικά θα το συγκρίνω πάλι με το Book of Souls γιατί ενώ το League of Shadows φαίνεται τόσο προσεγμένο το Book of Souls φαίνεται ως μια μοναδική εκτέλεση στο studio που ενώ μπορεί να έχει αυτό το live feeling για το οποίο μας τα έχουν πρήξει οι Maiden είναι τόσο απαράδεκτα τσαπατσούλικο. Το cut a long story short το 2015 ο μοναδικός που επέστρεψε είναι ο Paul Di'Anno με τους Architects of Chaoz του και ελπίζω να μην αδικίσει τον εαυτό του και να συνεχίσει με τέτοιες κυκλοφορίες.

9. Mondo Drag - Mondo Drag

Οι Sammal δεν είναι η μοναδική κυκλοφορία prog σε αυτό το τοπ 20. Οι Mondo Drag με το ομώνυμο άλμπουμ τους παρουσιάζουν έναν αξιολόγοτατο δίσκο prog rock με αρκετές space αναφορές που θα κάναν του Hawkwind και τους Eloy κάτι παραπάνω από περήφανους. Οι συνθέσεις του άλμπουμ είναι βουτηγμένες στην ψυχεδέλεια, οι κιθάρες κεντάνε, τα πλήκτρα άλλωτε ως hammond άλλωτε ως πιο space ήχοι ντύνουν τα ηχοχρώματα, τα ντραμς χτίζουν τοίχους με το cowbell να προσφέρεται απλόχερα ενώ τέλος το μπάσο θεμελιώνει κάθε χτύπο των ντραμς. Ο δίσκος είναι απόλυτα εθιστικός και θα ικανοποιήσει πέρα ως πέρα τους οπαδούς του παλαιού ήχου αρχικά αλλά νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε λάτρης της καλής μουσικής θα τον εκτιμήσει.

* Υπάρχουν αναφορές στο discogs ότι κυκλοφόρησε το 14 αυτό το άλμπουμ και πιθανώς να έιναι άκυρη η τοποθέτηση του σε τοπ 20 για το 2015, αν και έχω δει αρκετές αναφορές για 2015.

10. Sammal - Myrskyvaroitus

Τους Sammal τους ανακάλυψα γιατί προσπαθώ να παρακολουθώ όσο μπορώ το Radio Fenriz και να ακούω τα συγκροτήματα που ψαρεύει ο αγαπητός Fenriz των Darkthrone και έτυχε να τους παίξει σε μια από τις πρώτες εκπομπές του (αν όχι στην πρώτη). Φινλανδοί progressive rockers οι Sammal με παλιομοδίτικο 70s ήχο και στίχους στα φινλανδικά. Η μοναδική μου σχέση με τη φινλανδική γλώσσα είναι κατι μπινελίκια όπως το saatana perkele και κάτι άλλα όμορφα που έχουν. Στα του δίσκου μιλάμε για καρμπόν αναπαραγωγή του ήχου των 70s με το χαρακτηριστικά distortion στη κιθάρα, το hammond organ, το κρυστάλινο rhythm section αλλά και τα μελωδικά φωνητικά, τα οποία σε κάποιες φάσεις βέβαια μου θυμίζουν και intro από γιαπωνεζίκα κινούμενα σχέδια των 80s. Ο συνδυασμός της ιδιάιτερης φωνής του τραγουδιστή τους στη μητρική τους γλώσσα και των δουλεμένων συνθέσεων δημιουργεί ένα πολύ ιδιαίτερο αποτέλεσμα. 

11. Stonebringer - Those Winds

Οι Stonebringer με το Those Winds κλείνουν τον κύκλο με τις ελληνικές κυκλοφορίες γι αυτό το top 20. Το πρώτο άλμπουμ των Stonebringer είναι ένα αμάλγαμα stoner, με progressive φόρμες αλλά και επιρροές από την ελληνική φολκ μουσική. Δυνατά κομμάτια με βαριά riff, πιασάρικες μελωδίες και ιδιάιτερους ρυθμούς δημιουργούν ένα μοναδικό σύνολο. Αν και όλα τα κομμάτια ανεξαιρέτως είναι πολύ όμορφα εγώ ξεχωρίζω τα Rubin, Stonebringer, Vrahnas και το Emeral στο οποίο έχω λατρέψει τους ελληνικούς στίχους στο τέλος. Το Those Winds είναι από τους πολύ δυνατούς δίσκους για το 15 αρκετά ιδιαίτερος που αξίζει την προσοχή σας. 

12. The Decemberists - What a Terrible World, What a Beautiful World

Δεν σκοπεύω να το παίξω κάνας (γ)κουρού της μουσικής και άλλα τέτοια εντυπωσιακά, οι Decemberists έχουν βγάλει 7 άλμπουμς, δεν είχα ιδέα ποιοι είναι πριν το What a Terrible World, What a Beautiful World και εξακολουθώ να μην έχω. ΚΑΜΙΑ. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι το What a Terrible World, What a Beautiful World είναι ένας υπέροχος δίσκος στον οποίο κόλλησα αρχικά λόγω του The Cavalry Captain το οποίο το έχω λιώσει. Το ύφος του άλμπουμ πατάει σε alternative rock μονοπάτια, με χαλαρή διάθεση. Τα easy going κομμάτια των Δεκεμβριστών θα σου κάνουν παρέα και θα φροντίσουν να περάσει η ώρα σου ευχάριστα με τις υπέροχες ενορχηστρώσεις τους, τις όμορφες μελωδίες και την υποδειγματική ερμηνεία του Colin Meoly. Επίσης με εξέπληξε θετικά η έκδοση σε βινύλιο του άλμπουμ αφού είναι πολύ προσεγμένη με πάρα πολύ ωραίο artwork.

13. Foals - What Went Down

Δεύτερη παρέκκλιση απ τα ακράια μέτσαλ για το φετεινό τσοπ τσουεντυ (top 20). Οι Foals είναι ένα από τα πουλέν μου στον εναλλακτικό ήχο και περίμενα με ανυπομονησία το τέταρτο άλμπουμ τους. Φυσικά και το What Went Down είναι αντάξιο των προσδοκιών με καταπληκτικά κομμάτια, που σου καρφώνονται στο μυαλό με την πρώτη ακρόαση όπως το Mountain at my Gates και το Birch Tree. Για να μην το κουράζω το What Went Down είναι ο ορισμός του Brit Rock και ναι πρέπει να το λιώσετε. Απλά και όμορφα.

14. Macabre Omen - Gods of War - At War

Οι Macabre Omen αν και υπάρχουν από το 1994 το Gods of War - At War είναι μόλις η δεύτερη τους δουλειά. Μπορεί να χαρακτιριστεί εύκολα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της ύστερης ελληνικής Black Metal σκηνής. Κύριο χαρακτηριστικό των κομματιών είναι τα mid tempo επικά σημεία διανθσιμένα με πολύ όμορφες lead μελωδίες. Τα κομμάτια έχουν αρκετές αλλάγες, υπάρχουν αρκετά σημεία με blastbeats αλλά και περάσματα με απίστευτα πορωτικά chorus οπως πχ στο Man of 300 voices. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το From Son To Father που έχει γραφτεί για τον πατέρα του Αλέξανδρου, το οποίο έχει απίστευτη ατμόσφαιρα και περιλαμβάνει την ηχογράφηση του πατέρα του να απαγγέλει ένα ποίημα που είχε γράψει για τον δικό του τον πατέρα. Ωραία τα black metal του εξωτερικού αλλά ας μη γελιόμαστε το ελληνικό black metal δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους άλλους. Το αντίθετο.

* 2016/10/05 Μετά από άπειρες ακροάσεις του συγκεκριμένου δίσκου θεωρώ ότι τον αδίκησα κατάφορα και θα έπρεπε να βρίσκεται στις 3 πρώτες θέσεις, αν όχι στην πρώτη. Επίσης διόρθωσα την κριτική μου μια που έχω πλέον μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του δίσκου.

15. Leprous - The Congregation

Οι Νορβηγοί Leprous είναι τα αγαπημένα παιδιά του Ihsahn και η δισκογραφική τους πορεία το αποδεικνύει καθώς μπορεί κανείς να δει όλο τους το ταλέντο να ξετυλίγεται. Εγώ τους γνώρισα μέσω της δεύτερης δισκάρας τους Bilateral. Το Coal δεν μου άρεσε τόσο αλλά το The Congregation έρχεται να επανορθώσει τα πράγματα. Κολλητικές συνθέσεις με αυτιστικά riff, ιδιαίτερους ρυθμούς και κορυφαία ερμηνεία από τον Einar Solberg. Για 70 λεπτά το Congregation σε ταξιδεύει στον αλλόκοτο κόσμο του, ένα κόσμο απόμακρο αλλά και γνώριμο συνάμα.

16. Turbowolf - Two Hands

Μετά από τέσσερα άλμπουμ ακραίου μέτσαλ, θα αλλάξω κλίμα και θα δώσω το νούμερο 16 στους Turbowolf και το δεύτερο κατα σειρά άλμπουμ τους το Two Hands. Η μουσική τους συνοψίζεται σε δύο λέξεις : καυλωμένο ροκ. Ω ναι, οι Βρετανοί με μπροστάρη το δικό μας Χρήστο Γεωργιάδη παρουσιάζουν ένα άλμπουμ συμπαγές, πλήρες, με πολύ ενέργεια και τσαμπουκαλεμένες συνθέσεις όπως τον ύμνο Rabbits Foot, το Solid Gold και το Rich Gift. Το Two Hands των Turbowolf είναι μια απ τις αξιόλογες δουλειές του 15 με πολύ δυνατά κομμάτια και υπέροχο artwork.

17. Visigoth - The Revenant King

Παρθενική δουλειά για τους Αμερικανούς Visigoth, το The Revenant King είναι μια μίξη αγνού αμερικάνικου power/epic metal της δεκαετίας του 80 με το μοντέρνο επικό ήχο. Το The Revenant King εχει τα πάντα. Μεγαλειώδη riff, λυρισμό, καταπληκτικά chorus, επική ατμόσφαιρα και μια διασκευάρα, φόρο τιμής στο κομμάτι, ορισμό του epic metal το Necropolis απο Manilla Road. Για μένα ίσως είναι ο μοναδικός epic metal δίσκος που με συγκίνσε απ ότι κυκλοφόρησε φέτος, ένα άλμπουμ που θα μπορώ να το ακούσω το ίδιο άνετα σε ένα dnd session, σε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, σε ένα παιδικό πάρτυ (;!) ή απλά πίνοντας κάπου τις μπύρες μου.

18. Enslaved - In Times

Οι Νορβηγοί Enslaved βρίσκονται σε καταπληκτική φόρμα και το In Times ήρθε ως μια απολύτως φυσιολογική εξέλιξη του προηγούμενου αριστουργήματος RIITIIR. Μπορεί να μην έκανε τον πάταγο του προκατόχου του παρ ολ αυτά είναι μια ακόμα δουλειά υψηλού επιπέδου με 6 τραγούδια 8 λεπτα (και βάλε) με αλλαγές μεταξύ ακραίου παιξίματος με πιο ατμοσφαιρικών περάσματων. Οι συνθέσεις είναι πολύ δουλεμένες, οι μελωδίες (και οι δυσαρμονίες) εξαιρετικές και οι κομματάρες διαδέχονται η μια την άλλη, αν και εμένα με έχουν κερδίσει τα Thurisaz Dreaming, One Thousand Years of Rain και το ομώνυμο.

19. Paradise Lost - The Plague Within

Δεν νομίζω να υπάρχουν συστάσεις για αυτή τη τεράστια μπάντα. Πάντα εντάξει σε ότι και αν κάναν, αλλά σίγουρα οι επιστροφή τους σε πιο βαριές φόρμες αντίστοιχες με της πρώτης περιόδου δημιουργεί μια παραπάνω χαρά. Το The Plague Within είναι καταθλιπτικό, σκοτεινό, απόκοσμο και δίνει το στίγμα του από το πρώτο κομμάτι. Kαμία ελπίδα στον ορίζοντα, μηδενισμός, απόγνωση που συνοδεύουν τον ακροατή κατα τη διάρκεια όλου του άλμπουμ. Η νέα δουλειά των Paradise Lost γεφυρώνει με τον καλύτερο τρόπο τις παλιές δουλειές των Paradise Lost με τα ασήκωτα riff και τα brutal φωνητικά με τις μεταγενέστερες που ήταν σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια.

20. Kataklysm - Of ghosts and kings

Δεν ήμουν ποτέ φαν των Kataklysm όχι γιατί είχα κάτι μαζί τους, απλά ποτέ δεν έκατσε η φάση. Βγαίνει το καινούριο, το βάζω και ακούω την εκπληκτικό Breaching the Asylum με το sample στην εισαγωγή απ τη ταινία Exodus : Gods and Kings και κόλλησα. Τίμιο death metal, με αμέτρητα σημεία για headbanging, δουλεμένο καλά και εν κατακλείδι μια πολύ δυνατή κυκλοφορία για το 2015.

* Για φέτος δε μετράνε τα post μου στη #blogovision2015 λόγω εκπρόθεσμης συμμετοχής \m/

ΕΣΟΠΤΡΟΝ

Σύντομα θα ανεβάσω τα δικά μου Τοπ 10 για φέτος - αν και πιθανώς να γίνουν τοπ 20. Στη τελική δεν έχει σημασία ο αριθμός αλλά το πόσο σε γεμίζει ένας δίσκος.