#BLOGOVISION2016 #1 INNERWISH / INNERWISH

Πέρασαν κι όλας είκοσι ημέρες από την αρχή της blogovision 2016 και όσο ξαφνικά άρχισε τόσο ξαφνικά τελειώνει, αφού ήδη φτάσαμε στο τελευταίο post για φέτος. Ο καλύτερος, λοιπόν, δίσκος του 2016 κατά την ταπεινή, προσωπική μου άποψη είναι η ομώνυμη δουλεία των συμπατριωτών μας InnerWish.  Το ΙnnerWish είναι η μετουσίωση όλων των αρετών του πάουα και του χέβυ μέτσαλ, έχει ριφάρες, επικές συνθέσεις, καταπληκτικά chorus, ουσιώδη σόλο, έχει υπέροχους στίχους, βγάζει συναισθήματα και έχει τόσο δουλεμένα κομμάτια που δεν μπορείς να διακρίνεις κάποιο filler από τα δεκατρία κομμάτια του δίσκου.  Η παραγωγή του άλμπουμ είναι ισορροπημένη, τα όργανα είναι σωστά μοιρασμένα, το μπάσο ακούγεται κανονικότατα και δεν είναι θαμένο. Highlight του δίσκου είναι η εκπληκτική ερμηνεία του Γιώργου Εικοσιπεντάκη που απογειώνει κάθε κομμάτι και πραγματικά δεν υπάρχει περίπτωση ο δίσκος να ακουγόταν ο ίδιος χωρίς αυτόν. Μπορεί να έχω λιώσει όλο το άλμπουμ, να δείχνω ιδιαίτερη προτίμηση σε Roll the Dice, Broken, Needles in my Mind, Rain of a Thousand Years αλλά το μακράν αγαπημένο μου είναι το Through my Eyes, ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι.  Το InnerWish είναι η πιο τίμια δουλειά του 2016, από μένα αξίζουν μόνο συγχαρητήρια στη μπάντα για αυτή τη κυκλοφορία και μακάρι να τύχουν και πολύ ευρύτερης αναγνώρισης. Αυτά για φέτος, καλή χρονιά να έχουμε με πολύ περισσότερη και καλύτερη μουσική λιγότερες στεναχώριες και πάνω από όλα υγεία. 

#BLOGOVISION2016 #2 ETERNAL CHAMPION / THE ARMOR OF IRE

Μα τον Μόραντιν, τον Crom και το Grayskull τι δισκάρα είναι αυτή; Το The Armor of Ire είναι ο ορισμός του critical damage, το σεντούκι στην κρυφή κρύπτη με τα legendary αντικείμενα, το χιλιοχρησιμοποιημένο αλλά ανεκτίμητο players manual της 2ης έκδοσης aDnD. Είναι το πιο αγνό βαρβαρικό μέτσαλ, σφυριλατημένο από τους καλύτερους νάνους blacksmiths στις πιο βαθιές και ανήλιαγες σπηλιές, η προσωποποίηση του ολέθρου, ο κολοφώνας της επικότητας. Οι Eternal Champion παίζουν παραδοσιακό ανόθευτο έπικ μέτσαλ των 80s και το κάνουν τόσο καταπληκτικά σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τότε. Τα πάντα στους Eternal Champion είναι επηρρεασμένα από τον ομώνυμο ήρωα που δημιούργησε ο Michael Moorcock και η μουσική τους είναι η φυσική προέκταση αυτής της θεματολογίας. Για εμάς που μεγαλώσαμε με Manowar, Blind Guardian, Manilla Road και τόσα άλλα και ξημεροβραδιαζόμασταν γύρω από ένα τραπέζι με 2η έκδοση aDnd, με πιτόγυρα με μπόλικο καυλί, στοίβες από πολύεδρα ζάρια, άπειρα Α4 γεμάτα μουτζούρες και Beverly Hills Greek Parody 1-4 το The Armor of Ire είναι η λογική συνέχεια στο playlist, το soundtrack που θα διαλέξει ο ντατσεομάστορας πριν μας πετάξει σε μάχη με δέκα χιλιάδες εχθρούς. Και αν δεν είναι όλα αυτά αρκετά για να καταλάβετε πόσο true είναι οι Eternal Champion στα live τους ξεκινάν με το θέμα του Conan του βάρβαρου.

I am not to be crossed. 

I command the Guards of Lourn. 

I am The Hammer.

#BLOGOVISION2016 #3 KATATONIA / THE FALL OF HEARTS

Ποτέ η κατάθλιψη δεν ήταν τόσο ολοκληρωτική αλλά και ταυτόχρονα τόσο γλυκιά. Ποτέ οι νότες δεν ήταν τόσο απόκοσμες και συνάμα τόσο επιβλητικές. Ποτέ η απόγνωση δεν ήταν τόσο αποπνικτική και παράλληλα τόσο καθαρτική. Το The Fall of Hearts είναι μια ακόμα έκφραση όλων αυτών των συναισθημάτων, μια ακόμα αμφίβολη μάχη για λύτρωση, μια ακόμα απέλπιδα προσπάθεια. Η δέκατη δουλειά των Renske και Nyström, όπως και οι προηγούμενες, στιχουργικά είναι ταυτόσημη με τη σουηδική χειμωνιάτικη μελαγχολία , ενώ μουσικά η χρήση περισσότερων synth, ηλεκτρονικών ήχων και  clean ήχου στις κιθάρες δεν αλλοιώνει εν τέλει τον ήχο τους αλλά τον εξελίσσει. Οι Katatonia δεν είναι για όλες τις ώρες (συνήθως) και χρειάζεται από τον ακροατή συγκεκριμένο mood για να μπορέσει να τους πιάσει. Από το Viva Emptiness τους ακούω σταθερά και ασταμάτητα και τους έχω συνδυάσει με διάφορες καταστάσεις της ζωής μου το δε Fall of Hearts δεν αποτελεί εξαίρεση όντας μια ακόμα καταπληκτική κυκλοφορία.

How could I ever forget our days?

I drown in silver, set to go.

Unafraid into the blue, blue waves.

Though I had hoped to hear your voice there.

#BLOGOVISION2016 #4 SUNBURST / FRAGMENTS OF CREATION

Ελλάδα, Θεσσαλία, Λάρισα. Η πρωτεύουσα του αγνού, ανόθευτου σκυλάδικου, εκεί όπου μετενσαρκώνεται η καψούρα του εργαζόμενου αγρότη, η πόλη η οποία γνώρισε μεγαλειώδεις στιγμές καθώς έβλεπε τα κονδύλια της Ε.Ε. για την αγροτική ανάπτυξη να μετατρέπονται σε λουλούδια, πιάτα και τσόνυ κόλα. Σε αυτή τη πόλη σε πείσμα της μοίρας και της νεοελληνικής (υπο)κουλτούρας υπάρχει και μέτσαλ σκηνή. Οι Sunburst, με το ντεμπούτο τους Fragments of Creation, δημιουργούν έναν prog/power δίσκο με πολύ δυνατές συνθέσεις και υπέροχες μελωδίες. Στο δίσκο θα εντοπίσει κανείς επιρροές από Nevermore, Kamelot, Pyramaze καθώς και ευρωπαικού power, τα φωνητικά φέρνουν αρκετά στον τεράστιο Roy Khan, ενώ υπάρχουν και λίγα μπρούτσαλ διάσπαρτα εδώ και εκεί. Το Fragments of Creation κρίνεται ως υπερπλήρης δίσκος στα 55 λεπτά που τρέχει και τα δέκα κομμάτια του είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Αν τα παραπάνω λόγια δεν σας λένε τίποτα και παίρνετε φάτσα τύπου grumpy cat - not impressed, οι Sunburst του χρόνου θα παίξουν στο Progpower στην Αμερική και αυτό από μόνο του λέει πάρα πολλά για μια μπάντα. 

#BLOGOVISION2016 #5 WOODS / CITY SUN EATER IN THE RIVER OF LIGHT

Κατά τη διάρκεια του έτους ο φίλος μου ο Μάριος μου πρότεινε τρία άλ(ε)μπουμ να τσεκάρω. Το Nonagon Infinity των King Gizzard and the Lizard Wizard (καταπληκτικό όνομα) το οποίο όμως δεν μου έκανε κλικ, το City Club των The Growlers που οριακά βρέθηκε εκτός τοπ 20 και το City Sun Eater in the River of Light των Woods, το οποίο είναι Δ Ι Σ Κ Α Ρ Α. Εντάξει μπορεί να έχω τρέλα με το palm muting και να έχω λιώσει τους (παλιούς καλούς) Iced Earth, όποτε ακούω μπλαστμπιτια να μου τρέχουν τα σάλια, αλλά ενίοτε θέλω να ακούω και άλλες μουσικές και δεν νομίζω ποτέ να έχω ξαναακούσει αυτό το τόσο γαμάτο μείγμα reggae με indie/alt. Το CSEITROL το έλιωσα το καλοκαίρι, ήταν η ιδανική παρέα για παραλία, για οδήγηση, για χαλάρωση, βασικά ήταν το μισό μου καλοκαίρι. Εννοείται πως όλος ο δίσκος παίζει στο repeat αν και έχω ιδιαίτερη προτίμηση στα κομμάτια can't see at all, see in the dark και the other side. Αντιλαμβάνομαι ότι οι Woods εξελίχθηκαν εισάγωντας στοιχεία από reggae, διατηρώντας όμως τον alternative ήχο τους και το στυλ των φωνητικών τους. Ότι είδους μουσική και να ακούει κάποιος δεν νομίζω να μη γουστάρει με το CSEITROL.

#BLOGOVISION2016 #6 SUMERLANDS / SUMERLANDS

Σίγουρα θα αναρωτηθήκατε αν οι Αμερικανοί Sumerlands έχουν ξεχάσει ένα m και έχουν ελλειπές logo. Πως είναι δυνατόν να σκας μύτη με ένα τέτοιο όνομα και να τρυπάς στα μάτια όλους τους ψυχαναγκαστικούς μετσαλάδες; Ευτυχώς ο αγαπητός Mo5h έχει κάνει την ενδελεχή του έρευνα και τα έχει αποκαλύψει όλα για το περίεργο όνομα των Sumerlands εδώ. Πολλές μπάντες θέλησαν να ακουστούν σαν να έχουν τον τεράστιο Ozzy στο μικρόφωνο (βλέπε Sheavy, Mech, Count Raven) αλλά κανείς δεν κατάφερε να ακουστεί τόσο καλά όσο οι Sumerlands. Είναι αυτό αρκετό; Προφανέστατα και όχι. Το υλικό τους είναι γαμηστερό, ένα πρώιμο παουερ/χεβυ με Αμερικάνικη τεχνοτροπία το οποίο σε συνδυασμό με πολύ δυνατές φωνητικές γραμμές δημιουργεί ένα αξεπέραστο ηχητικό αποτέλεσμα. Από τραγούδια ίσως ξεχώριζα τα δύο πρώτα αν και νομίζω ότι όλα σπέρνουν. Μοναδικό μειονέκτημα του δίσκου είναι η μικρή διάρκεια (32 λεπτά) και το ότι το τελευταίο κομμάτι στην ουσία είναι ένα αδιάφορο ορχηστρικό που θα μπορούσε να λείπει. Παρ όλ αυτά ο ομώνυμος δίσκος των Sumerlands είναι από τις πιο δυνατές κυκλοφορίες για το 2016 και αν δεν πιστεύετε εμένα ρωτήστε και τον Fenriz που ακούει Sumerlands και του σηκώνεται η τρίχα (#μονής).

#BLOGOVISION2016 #7 AGATUS / THE ETERNALIST

Το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ για τη δεύτερη πεντάδα από ελληνικά χέρια είναι το The Eternalist των Agatus. Τρίτη δουλειά για τους Agatus, αρκετά διαφορετική σε σχέση με τα δύο προηγούμενα με σαφή στροφή στη χρυσή μέτσαλ δεκαετία των 80s, αποτασσόμενοι ως επί τω πλείστον τις μπλακ μέτσαλ ρίζες τους. Χωρίς να απουσιάζουν τελείως τα μπλάστμπιτ και τα ξεσπάσματα τα περισσότερα κομμάτια είναι mid tempo. Σε μια εποχή που οι περισσότερες παραγωγές είναι φουλ τριγκαρισμένες και ψηφιακά επεξεργασμένες οι Agatus το γυρίζουν σε αναλογικό ήχο και κατά την άποψη μου αυτό λειτουργεί υπέρ του The Eternalist. Η παραγωγή που διέπει τα κομμάτια έχει αυτό το υπέροχο old school feeling και σε συνδυασμό με την ενορχήστρωση και τα φωνητικά δημιουργούν ένα πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ολα είναι κομματαρες αλλά αν είναι να ξεχωρισω θα διάλεγα The Eternalist, The Oath, Perils at the Sea και Gilgamesh.

#BLOGOVISION2016 #8 POEM / SKEIN SYNDROME

Στο νούμερο οκτώ της προσωπικής μου λίστας καλύτερων δίσκων για το 2016 βρίσκονται οι επίσης συμπατριώτες Poem με τη δεύτερη τους κυκλοφορία Skein Syndrome. Η μουσική τους μπλέκει alternative, prog και metal κάτι σε φάση μεταξύ Karniwool, Alter Bridge και Disturbed. Οι συνθέσεις είναι πολύ δουλεμένες, ο τραγουδιστής τους έχει φωνάρα και η τεχνική τους είναι άριστη. To Skein Syndrome έχει κομματάρες αλλά εγώ έχω φάει απίστευτο κόλλημα με το Weakness. Aπό τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα φέτος, το έχω στην ίδια λίστα με το Blackbird των Alter Bridge και το άκουω ασταμάτητα. Απρίλιο σκάνε μύτη Στοκχόλμη μαζί με Persefone και δεν παίζει να το χάσω με τίποτα.

#BLOGOVISION2016 #9 HAIL SPIRIT NOIR / MAYHEM IN BLUE

Γιατί υπάρχουν ανθρωπόμορφα κοράκια μέσα στη θάλασσα; Είναι ασφυκτικά εκεί μέσα και αναγκάζονται να βγουν προς τα έξω; Τι ρόλο παίζει η καμπάνα που υπάρχει στην αμμουδιά; Μήπως όλα αυτά συνδέονται; Το εξώφυλλο του Mayhem in Blue είναι μόνο μια πρόγευση για το μουσικό χαός που επικρατεί στο δίσκο. Το Mayhem in Blue είναι μπλακ μέτσαλ στον πυρήνα που ενίοτε γίνεται μπλακ εν ρολ και ενίοτε προγκ με αλλόκοτες και παράξενες ενορχηστρώσεις και είναι αρκούντως μαγευτικό και ιδιαίτερο. Από το δίσκο ξεχωρίζω το μπλακ ν ρολ I Mean You Harm με την εκπληκτική εισαγωγή, το Lost in Satan's charms με τη λατέρνα, τα θεατρικά φωνητικά και το κατάμαυρο How to Fly in Blackness. Για ακόμα μια φορά η ελληνική σκηνή αποδεικνύει πόσο δυνατή είναι και οι Hail Spirit Noir με το Mayhem in Blue είναι η τρανή απόδειξη, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2016 κατά την προσωπική μου άποψη. "Βαθιά η ρίζα του κακού, βαθιά. Ούτε το χέρι του Θεού δεν τη φτάνει".

#BLOGOVISION2016 #10 KHEMMIS - HUNTED

Κυριακούλα σήμερα, μέρα αφιερωμένη στο Θεό και στην αποτίναξη της κούρασης της εβδομάδος. Υπάρχει όμως και η Blogovision και γι αυτό ήρθε η ώρα για το νούμερο 10 από τους εξ Αμερικής ορμώμενους Khemmis με το Hunted. Είμαι σίγουρος ότι οι Khemmis διαβάσαν την άποψη μου στη περσινή Blogovision [βλέπε εδώ] και γι αυτό μειώσαν τα κομμάτια από 6 σε 5. Στο Hunted διατηρούν το ίδιο έπικ/ντζουμ στυλ με μακρόσυρτες συνθέσεις, περισσότερα καθαρά φωνητικά, περισσότερες δισολίες και ακόμα καλύτερα φωνητικά. Αν είναι κάτι που δεν μ αρέσει είναι ο ήχος που νομίζω ότι χειροτέρεψε σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο. Να μην τα ισοπεδώνουμε όλα όμως, και τα 5 κομμάτια σπέρνουν, η πόρωση χτυπάει κόκκινα και για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά οι Khemmis αφήνουν άριστα δείγματα. Από ότι φαίνεται από το artwork ο Μάγος από το πρώτο δίσκο εν τέλει το μάγεψε το κομένακι και πολεμάνε τα δυό τους εναντίων του στρατού των απέθαντων, για δόξα, τιμή και μη συναινετικό σεξ.

#BLOGOVISION2016 #11 THY CATAFALQUE / META

Έχω βάλει καφέ, βουτάω κουλουράκια, σαλόνι χαλαρώνω τσόκο μαροκάνα και έξω χιονίζει. Στα ηχεία παίζει το Siraly από το καινούριο δίσκο των Thy Catafalque, Meta και αναρωτιέμαι ποιος θεούλης έφτιαξε αυτό το ορθόδοξης νοοτροπίας εξώφυλλο με τον Μέγα Ελαφίο και την Αγία Αλεπού, ένα ράντομ ανεμόμυλο και τρεις σιχαμένους γλάρους; Το mindfuck συνεχίζεται γιατί όλοι οι στίχοι είναι στα ουγγρικά. Μπορεί η Malev να έκλεισε αλλά ακόμα θυμάμαι το πόσο δύστροπη ήταν η γραφή και η ομιλία τους. Είτε μου λέγαν ευχαριστώ πολύ είτε σε μακερωσω το ίδιο μου φαίνονταν. Για να περάσω στο παρασύνθημα το Meta είναι κάτι μεταξύ μπλακ μέτσαλ, φολκ και ελεκτσρόνικα και είναι απίστευτα καλό, άσχετα αν δεν καταλαβαίνω Ελάφι τι λένε. Η παραγωγή του δίσκου έχει βάθος αλλά και κατάλληλο όγκο, τα ντραμς είναι προγραμματισμένα, χαουέβερ τέτοιου είδους παραγωγές είναι από τις αγαπημένες μου. Το Meta είναι τόσο ετερόκλητος δίσκος και συνάμα ρέει τόσο φυσικά που φαίνεται απολύτως λογικό να περάσεις από το Siraly που είναι φολκ στο μπλακ μέτσαλ όλεθρο του 10⁻²⁰ Ångström ή να ακούσεις το Malmok Jarnak που είναι είκοσι ολόκληρα λεπτά χωρίς να βαρεθείς. Το Meta είναι από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους που άκουσα για φέτος και αν δε με πιστεύετε δεν έχετε παρά να πατήσετε το μεγάλο κομβίο που εσοκλείει άσπρο τριγωνάκι από κάτω. 

#ΒLOGOVISION2016 #12 MECHINA / PROGENITOR

Τα λέγαμε και πέρυσι [βλέπε εδώ] για τους Mechina ότι έχουν δημιουργήσει το δικό τους μοναδικό ήχο και ότι είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Και φέτος λοιπόν συνεχίζουν ακάθεκτοι στο ίδοι μοτίβο γιατί ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Το Progenitor έχει πιο straightforward κομμάτια, δώθηκε περισσότερος χώρος στη Mel Rose η οποία έχει αιθέρια φωνή και ταιριάζει γάντι στη μουσική των Mechina αλλά φυσικά τα μπλαστμπίτια, τα φρενήρη δίκασα και οι οργισμένες κιθάρες παραμένουν. Επίσης το Planetfall είναι το πρώτο κομμάτι τους που περιέχει σόλο, όχι βέβαια πως χρειάζεται μέσα σε όλο αυτό το sci-fi χαμούλη που γίνεται. Αγαπημένο κομμάτι του δίσκου είναι το Cryoshock το οποίο είναι mid-tempo και φυσικά τραγουδάει η Mel. Οι Mechina είναι το Expanse του μέτσαλ μια τόσο καταπληκτική και ιδιαίτερη μπάντα που δεν νομίζω να περάσει χρόνος χωρίς να είναι στο τοπ 20 (ήδη βγάλαν το Godspeed, Vanguards που σπέρνει). Θα κλείσω το νούμερο 12 με έναν σαραντισμό; δεν έχω ξεπεράσει ακόμα ότι ο Tiberi με έγραψε όταν ήθελα να τον πάρω συνέντευξη για το Metal Temple.

#BLOGOVISION2016 #13 SIVERT HØYEM / LIONESS

Στο νούμερο 13, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη των αριθμών, βρίσκεται η τελευταία δουλειά του Sivert Høyem, Lioness η οποία φυσικά δεν έχει καμία σχέση με μέτσαλ. Θα έγραφα για το πόσο απίστευτη φωνή έχει ο Sivert αλλά μάλλον το ξέρετε. Αυτό που ίσως δεν ξέρετε είναι οτι το Lioness είναι από τις πιο μεστές και ολοκληρωμένες δουλειές του, τα τραγούδια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και ήταν από τις φορές που δεν καταλάβαινα για πότε τελείωνε ο δίσκος και πήγαινε στην αρχή. Φυσικά και ξεχωρίζουν κομμάτια ειδικά το Sleepwalking Man, Fool to your Crown και My Thieving Heart. 'Ηθελα να γράψω και άλλα ενδιαφέροντα αλλά εχθές γύρισα αργά σπίτι και αντί να πάω να ξαπλώσω νωρίς σαν τα γερόντια περίμενα με τους υπόλοιπους γείτονες την αστυνομία να ρθει να μαζέψει τη γειτόνισσα από τον δεύτερο που έπαθε ψυχολογικό μελτσνταουν και πέταξε υλικά για 2 πίτσες, 1 ταυλανδέζικο με ρύζι και κάτι άλλα ψιψιψίνια και κοκοψόψαρα στα σκαλιά της πολυκατοικίας. Τουλάχιστον έβαλα μετά Sivert χαλάρωσα, ολοκλήρωσα το ποστ και είμαι έτοιμος για ύπνο. Η μήπως όχι;

#BLOGOVISION2016 #14 WITHERSCAPE / THE NORTHERN SANCTUARY

Φτάσαμε στο νούμερο 14 της φετινής Blogovision το πιο δεισιδαιμονικό νούμερο στη Θεσσαλονίκη, το νούμερο που είναι συνδεδεμένο με τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη και με τη χειρότερη γραμμή λεωφορείου στην πόλη. E B E Ρ. Τι σχέση έχει όμως η Θεσσαλονίκη με το The Norther Sanctuary των Witherscape πέρα από το γεωγραφικό προσδιορισμό και την μη ύπαρξη μετρό; Προφανέστατα καμία. Η δεύτερη δουλειά των σουηδών Dan Swanö και Ragnar Widerber είναι πλήρης και χορταστική, ένα αμάγαλμα σουηδικού ντεθ μέτσαλ με πιο προγκρέσιβ και ενίοτε μελωδικά στοιχεία. Μεγαλύτερο ατού του δίσκου είναι η ερμηνεία του Swanö στα καθαρά φωνητικά που προσδίδει την απαραίτητη θεατρικότητα στα κομμάτια. Αν γουστάρετε τη φάση με το σουηδικό ντεθ μέτσαλ δώστε προσοχή στο The Norther Sanctuary και αν δεν θέλετε να το πάρετε από την αρχή δώστε βάση σε Rapture Ballet, the Examiner και στο ομώνυμο τραγούδι. Όπως πέρυσι με τους Kingcrow έτσι και φέτος με τους Witherscape να ευχαριστήσω για το tip τον αδερφό Ευάγγελο.

#BLOGOVISION2016 #15 KAWIR / ΠΑΤΕΡ ΗΛΙΕ ΜΗΤΕΡ ΣΕΛΑΝΑ

Μια από τις πιο ιδιαίτερες και γνωστές μπάντες της ελληνικής μπλακ μέτσαλ σκηνής είναι οι Κάβειροι, χαρακτηριστικό των οποίων είναι η δωδεκαθειστική θεματολογία των δίσκων τους και η χρήση ελληνικών στίχων εννίοτε σε αρχαίζουσα γλώσσα. 'Εκτος δίσκος το Πάτερ Ήλιε Μήτερ Σελάνα περιέχει συνθέσεις οι οποίες μπαλανσάρουν σωστά καφρίλα και αρχαιοελληνική μυθολογία. Πολύ αγαπητοί φυσικά και οι Σκανδιναβοί Θεοί αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με τον Δία, τον Ανδρέα Παπανδρέου του Ολύμπου και προφανέστατα μπροστά του οι Σκανδιναβοί είναι τροφοσυλλέκτες τρίτης διαλογής. Ο δίσκος χωρίζεται σε δύο μέρη τα πρώτα τέσσερα είναι σχετικά με τον πατέρα Ήλιο ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα με τη μητέρα Σελήνη. Θεματολογικά δεν έχω ψάξει τα κομμάτια σε βάθος αλλά το γεγονός είναι ότι ο ελληνικός στίχος ταιριάζει στα κομμάτια τους (Zeus approves). Το δωδεκαθειστικό (τουέλβγκαντς) μέτσαλ των Κάβειρων αναδεικνύεται σε κομμάτια όπως το To the Sovereign Sun, το Dionysus και το Hail to the Three Shaped Goddess. Αν μικροί γουστάρατε Ελληνική μυθολογία από εκδόσεις Στρατίκη και δεν χάνατε επεισόδιο του Κέβιν Σόρμπο ή της Λούσυ Λολες στο Star Channel ενώ κρυφή σας επιθυμία είναι να κατεβείτε τις βουνοπλαγίες του Κιθαιρώνα κραδαίνοντας ένα μπάσο, σαν άλλος Abbath στο Mighty Ravendark, τότε για όνομα του Δία μη χάνετε χρόνο και πατήστε αναπαραγωγή από κάτω.

#BLOGOVISION2016 #16 OCEANS OF SLUMBER / WINTER

Περίεργος και ιδιαίτερος δίσκος το Winter, η δεύτερη δουλειά των Oceans of Slumber (καταπληκτικό όνομα) αλλά συνάμα μαγευτικός. Το μεγαλύτερο ατού της μπάντας είναι η αιθέρια φωνή της Cammie Gilbert η όποια απογειώνει τα κομμάτια. Οι συνθέσεις έχουν αρκετή ποικιλομορφία, άλλοτε ένα πιάνο που συνοδεύει την Cammie Gilbert και άλλοτε ένας χαμός μπλάστμπιτ και οργισμένων ριφ. Γενικά δεν είναι και ο πιο εύκολος δίσκος ούτε τα τραγούδια έχουν την πιο φυσική ροή αλλά δεν παύει να περιλαμβάνει διαμαντάκια όπως το Winter, το Sunlight, το ...This Road ή την διασκευή στο Nights in White Satin. To cut a long story short το Winter είναι δύσκολος δίσκος, θέλει το χρόνο του αλλά νομίζω ότι εν τέλει θα ανταμείψει τον ακροατή.

#BLOGOVISION2016 #17 BATUSHKA / LITOURGIYA

Οι Batushka είναι η απάντηση στην ερώτηση τι παίρνουμε αν αναμείξουμε ένα μέρος εκκλησιαστικές δοξασίες στον Βλαδίμηρο Πούτιν, ένα μέρος εμφάνιση τύπου Ghost (B.C.) και τρία μέρη καλογυαλισμένο μπλάκ μέτσαλ. Η Litourgiya είναι η παρθενική δουλειά για των Πολωνών Batushka (το Βλαδίμηρο τον έμπλεξα καθαρά για λόγους μάρκετινγκ), ένας concept δίσκος, λειτουργία σε οκτώ μέρη (γιεκτενjίες), που στην ουσία είναι συνδυασμός ογκωδέστατου ήχου στις κιθάρες, μπλάστμπιτ και ψαλμωδιών. Άνετη 17η θέση για το δίσκο που με έσωσε όταν δεν δουλεύε με τίποτα ο κώδικας Δευτέρα πρωί ή όταν δίπλα μου είχα άτομο που θα περνούσε την επόμενη μια ώρα μιλώντας στο κινητό και ο Κιμ δεν μπορούσε να πατήσει το κουμπί. Αγαπημένο τραγούδι του δίσκου το Yekteniya IΙΙ.

#BLOGOVISION2016 #18 HAKEN / AFFINITY

Ωραίος prog/djent δίσκος το Affinity, τεχνικός, με δουλεμένες συνθέσεις, υπέροχα φωνητικά και retro αισθητική (ρισπέκτ για το ότι το ελέγαν verbatim μετεαξύ τους) Να πω την αλήθεια τα προηγούμενα δεν τα έχω ακούσει πολύ, ούτε καν το The Mountain που είχε και γίνει ο μεγάλος χαμούλης, αλλά so what? Δεν έχω βρει fillers στον δίσκο αλλά σίγουρα ξεχωρίζουν τα Initiate, 1985, το δεκαπεντάλεπτο έπος The Architec, το Endless Knot και το μαγευτικό Bound by Gravity που κλείνει το δίσκο. Οι Βρετανοί Haken, στη τέταρτη τους δουλειά, καταφέρνουν να ξεδιπλώσουν όλο το ταλέντο τους, να συνδυάσουν αρμονικά το djent με synth ήχους και να παρούσιασουν έναν πολύ εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

#BLOGOVISION2016 #19 DARK TRANQUILLITY / ATOMA

Πως τα φέρνει η ζωή. Πριν 10 χρόνια κατά σειρά προτίμησης θα έβαζα Opeth, InFlames και μετά Dark Tranquillity. Πλέον οι τελευταίοι είναι και οι μοναδικοί που με συγκινούν. Πρώτον γιατί τιμάνε και με το παραπάνω τους οπαδούς στα live τους (απορώ αν χωράνε οπαδοί και το εγώ του Åkerfeldt στην ίδια σκηνή / πήγα να δω live InFlames και νόμιζα ότι ήταν live Μποφίλιου με όλα τα φωτάκια από τα κινητά που πήγαιναν πέρα δώθε) και δεύτερον γιατί συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους ποιοτικούς και αντάξιους του ονόματος τους. Το Atoma είναι ένας τέτοιος δίσκος. Κλασικό παραδοσιακό σουηδικό ντεθ μέτσαλ της Γετεμπορικής σχολής, τίμιο και οργισμένο με σωστή παραγωγή και όμορφες συνθέσεις. Αν σας χαλάει το ότι παίζουν τα "ίδια" ρίξτε και μια ματιά στα δύο bonus του δίσκου που ξεφεύγουν από το τυπικό στυλ τους. Δε θα με χαλούσε καθόλου μια atmospheric κυκλοφορία τους και γιατί έχουν σωστές συνθέσεις αλλά και γιατί ο Stanne έχει για πλάκα τα καθαρά φωνητικά (βλ αντιπαράδειγμα τραγουδιστή InFlames). Extra points για το καταπληκτικό εξώφυλλο του δίσκου.

#BLOGOVISION2016 #20 DAVID BOWIE / BLACKSTAR

Η σχέση μου με τον David Bowie είναι σχεδόν μηδαμινή πέρα από 2-3 πολύ γνωστά κομμάτια. Καθώς έπλεα λοιπόν σε πελάγη απόλυτης άγνοιας για την δισκογραφική πορεία του David Bowie βρέθηκα μπροστά στο video του Blackstar κάπου στα τέλη του Νοεμβρίου του 15. Ενός video φουτουριστικού, σουρεαλιστικού και απίστευτα εμπνευσμένου με τεράστια διάρκεια το οποίο έντυνε ένα παράδοξο κομμάτι σχεδόν δεκάλεπτης διάρκειας. Γιατί ενώ στο μέσο του κομματιού υπάρχουν οι τυπικές ροκ φόρμες το υπόλοιπο είναι αρκέτα διαφορετικό, μυσταγωγικό και εν γένει παράδοξο. Να μην τα πολυλογώ λόγω του Blackstar κόλλησα με το δίσκο και είπα ΟΚ κύριε Bowie ήρθε η ώρα να κάτσουμε να τα βρούμε. Γιατί όλος ο δίσκος είναι καταπληκτικός, φυσικά το Blackstar έτη φωτός μπροστά από όλα τα υπόλοιπα, με το Lazarus να ακολουθεί. Και ενώ λοιπόν έχω αρχίσει να τη βρίσκω με το Blackstar στην αρχή της κυκλοφορίας του, σκάει το νέο του θανάτου του και μένω σοκαρισμένος. Ένας λόγος παραπάνω να εκτιμήσω τη προσπάθεια αυτού του ανθρώπου να βγάλει ένα δίσκο αντάξιο της κληρονομιάς του, ένα δίσκο που η ερμηνεία του είναι κατάθεση ψυχής. Κακά τα ψέματα το 2016 μας πήρε πολλούς αγαπημένους καλλιτέχνες. Για μένα ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος είναι το Blackstar και το συμβολικό νούμερο 20, το πρώτο που εμφανίζεται, είναι ένας φόρος τιμής σε όλους αυτούς που μας άφησαν.

Look up here, I'm in heaven

I've got scars that can't be seen

I've got drama, can't be stolen

Everybody knows me now