Η σχέση μου με τον David Bowie είναι σχεδόν μηδαμινή πέρα από 2-3 πολύ γνωστά κομμάτια. Καθώς έπλεα λοιπόν σε πελάγη απόλυτης άγνοιας για την δισκογραφική πορεία του David Bowie βρέθηκα μπροστά στο video του Blackstar κάπου στα τέλη του Νοεμβρίου του 15. Ενός video φουτουριστικού, σουρεαλιστικού και απίστευτα εμπνευσμένου με τεράστια διάρκεια το οποίο έντυνε ένα παράδοξο κομμάτι σχεδόν δεκάλεπτης διάρκειας. Γιατί ενώ στο μέσο του κομματιού υπάρχουν οι τυπικές ροκ φόρμες το υπόλοιπο είναι αρκέτα διαφορετικό, μυσταγωγικό και εν γένει παράδοξο. Να μην τα πολυλογώ λόγω του Blackstar κόλλησα με το δίσκο και είπα ΟΚ κύριε Bowie ήρθε η ώρα να κάτσουμε να τα βρούμε. Γιατί όλος ο δίσκος είναι καταπληκτικός, φυσικά το Blackstar έτη φωτός μπροστά από όλα τα υπόλοιπα, με το Lazarus να ακολουθεί. Και ενώ λοιπόν έχω αρχίσει να τη βρίσκω με το Blackstar στην αρχή της κυκλοφορίας του, σκάει το νέο του θανάτου του και μένω σοκαρισμένος. Ένας λόγος παραπάνω να εκτιμήσω τη προσπάθεια αυτού του ανθρώπου να βγάλει ένα δίσκο αντάξιο της κληρονομιάς του, ένα δίσκο που η ερμηνεία του είναι κατάθεση ψυχής. Κακά τα ψέματα το 2016 μας πήρε πολλούς αγαπημένους καλλιτέχνες. Για μένα ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος είναι το Blackstar και το συμβολικό νούμερο 20, το πρώτο που εμφανίζεται, είναι ένας φόρος τιμής σε όλους αυτούς που μας άφησαν.
Look up here, I'm in heaven
I've got scars that can't be seen
I've got drama, can't be stolen
Everybody knows me now
No comments:
Post a Comment